In een volgepakt Scandinavium in het Zweedse Göteburg zorgde de 24-jarige Limburgse springruiter Lars Kersten, Limburgs Talent van het jaar 2018, een paar weken geleden voor een regelrechte sensatie. Met de door zijn vader gefokte merrie Halilea wist hij de FEI Longines Wereldbekerwedstrijd te winnen. In een bloedstollende barrage liet hij wereldtoppers als Henrik von Eckermann en Peder Frederickson achter zich en won hij zijn eerste 5* Grote Prijs.
De eerste reactie van Lars was dan ook: “Ik heb er geen woorden voor, ongelooflijk om van deze twee legendes in de springsport te kunnen winnen. Ik hoop dan ook dat ik het Zweedse feestje niet verstoord heb!”
Volgens vader Pieter Kersten, was dit een echt kippenvel moment. “Net als in een film, alles lukte gewoon. Het hele concours liep super. Naast dit geweldige resultaat, behaalde Lars met zijn andere paarden ook hele mooie resultaten.” Dit is geweldig voor het hele gezin Kersten en hun team. Pieter vertelt: “Het gevoel bij dit succes van Lars en Halilea is nog mooier omdat de merrie door onszelf is gefokt. Ik heb haar moeder Lea zelf nog gereden tot in het 1.35m. Zij geeft zoveel kwaliteit door aan haar nakomelingen, zoals de juiste instelling, altijd bereid om ervoor te gaan, en voorzichtig op de sprong.”
“Als 5-, 6- en 7-jarige liep Halilea alleen maar 1.20-1.30mtr. wedstrijden. Ze is rustig opgeleid. Daardoor heeft Lars haar ook heel veel zelfvertrouwen kunnen geven en is deze combinatie uitgegroeid tot wereldniveau.” Aldus Pieter Kersten.
Hoe ziet de toekomst van Halilea eruit? Pieter vervolgt: “Natuurlijk komen er talloze telefoontjes en aanbiedingen, maar op dit moment is zij onze blikvanger. Ze zet onze stal in de schijnwerpers en biedt Lars unieke kansen. Wij moeten er als familie en team, zonder sponsor, hard aan werken om dit alles te kunnen realiseren. Voorlopig blijft ze zeker voor een mooie sportieve carrière met Lars op het allerhoogste niveau. Zolang het ook financieel verantwoord blijft, want onze stal moet ook in de toekomst verder kunnen draaien.”
Tekst & foto: Wil Smeets
